Precies een jaar geleden begon ik aan het laatste traject van mijn behandelplan, namelijk de anti-hormoon therapie. Dit is niet iets wat je in korte tijd weg kan strepen. Aangezien de kanker uitgezaaid was in een van mijn okselklieren besloot mijn oncoloog dat ik 7 jaar antihormoon pillen moest gaan slikken. Ik ben blij dat ik daarvan inmiddels een jaar kan wegstrepen.
Volgens mijn arts was het een voordeel dat mijn tumor hormoongevoelig was. Deze is beter te behandelen wordt gezegd. Het type tumor de ‘lobulair carinoom’ reageert over het algemeen heel goed op anti- hormoontherapie, beter nog dan chemo. In principe mocht ik tegelijk met de bestraling (dec. 2020) beginnen, maar dat zag ik niet zitten. In overleg besloot ik daarom in Januari 2021 te starten. Achteraf was ik daar blij om. Tijdens de bestraling had ik regelmatig behoorlijk kramp in mijn spieren. Dit is ook een bijwerking van anti- hormoontherapie. Het had zomaar kunnen zijn dat ik die daar dan de schuld van had gegeven. Nu had ik in ieder geval zicht op welke bijwerking bij welke behandeling hoorde.
Een hoop mensen besluiten om geen antihormoon therapie te nemen, omdat de bijwerkingen niet opwegen tegen het magere resultaat van de vermindering van het risico dat de borstkanker terugkomt. Dat is namelijk in veel gevallen hooguit 5 tot 10%. Zelf wil ik voor die 5% wel de pillen slikken, want ik wil geen risico’s nemen. Je zou maar net de ongelukkige zijn die dat wel overkomt. Chemotherapie en bestraling geven eveneens maar een percentage van 5 tot 10 % verlaging op recidief. Echter, als je alle behandelingen hebt gehad maken die kleine percentages bij elkaar wel dat de kans dat de kanker terugkomt in het gunstigste geval op 0% uit zou kunnen uitkomen en dat is waar ik het voor doe. Ik wil nooit weer kanker!
In januari 2021 startte ik met Tamoxifen in de hoop het tenminste 5 jaar te kunnen volhouden en het liefste 7 jaar uiteraard. Een van de dames van de apotheek had er net 7 jaar Tamoxifen op zitten zonder vervelende bijwerkingen. Kijk… dat soort verhalen wil ik maar wat graag horen. Het kan dus toch: antihormoon pillen slikken zonder nare bijwerkingen. Daar word ik blij van!
Het eerste half jaar ging het bij mij ook voorspoedig. Ik had wel meer last van opvliegers en ook had ik ’s avonds onrustige benen, maar daar kon ik mee leven. Helaas hoort gewichtstoename en weinig tot niet kunnen afvallen er ook bij, ondanks een gezond eetpatroon. Na een maand of 7 merkte ik dat mijn lontje steeds korter werd en ik hoe langer hoe meer het gevoel kreeg dat PMS achtige klachten in XXL vorm mijn leven begonnen te domineren. Het leek wel of er een grote donderwolk boven mijn hoofd hing die meedreef met iedere stap die ik zette. Ik voelde dat ik soms heel onredelijk was en mijn anders zo zonnige humeur liet me vallen als een baksteen. Ik was voor mijn omgeving verre van aangenaam, maar ook zelf werd ik er diep ongelukkig van.
Na het zoveelste dramatische weekend belde ik met de mamacare en luidde de noodklok. Als ik dit 7 jaar moest gaan volhouden, dan zou mijn huwelijk voorbij zijn en zouden de jongens geen leuke herinneringen aan me hebben in een zo belangrijk gedeelte van hun leven. Ik voelde me koud, kil en gevoelloos. Niet in staat te kunnen genieten van alles en iedereen en van het moois dat het leven brengt. Niet lang daarna zat ik bij de oncoloog en we besloten de hoeveelheid oestrogeen in mijn bloed te checken. Na 3 weken kreeg ik te horen dat ik amper nog oestrogeen aanmaakte en kon ik veranderen van medicijn in de hoop dat mijn buien zouden wegtrekken en het leven weer wat aangenamer zou worden.
Anastrozol heette mijn nieuwe kankerkiller en ik mocht er direct de volgende dag mee starten. Dat heb ik niet gedaan, want ik wou niet van de ene in de andere kuur overstappen zonder mijn lichaam enigszins te ontdoen van de Tamoxifen . Ik wachtte 3 dagen en begon vervolgens met de Anastrozol. Na 2 dagen leek het alsof de hemel openbrak, de zon ging weer schijnen en ik had het gevoel dat ik de hele wereld weer aankon. Kwam me eerder de laatste tijd maar weinig uit handen en kwam ik nergens doorheen, nu had ik energie voor 10 en vloog ik als een orkaan door het hele huis. Hormonen zijn echt hele rare dingen…
Het is spannend hoe ik op deze pillen ga reageren. Met de Tamoxifen ging het eerst ook prima, dus ik kan nog niet een goed beeld vormen in deze eerste maanden. Ik heb goede hoop dat het nu beter zal gaan. In ieder geval vind ik de mogelijke bijwerkingen na een uitgebreide vergelijking van deze medicijnen minder ernstig als die van de Tamoxifen. Nu is de botontkalking die je bij Anastozol kunt krijgen ook geen onschuldig iets, maar het woord kanker kom ik gelukkig niet tegen in deze bijsluiter. Het maakt me des te fanatieker om veel te sporten en veel in de buitenlucht te zijn om zoveel mogelijk de botontkalking tegen te gaan.
Tot mijn opluchting kan ik zeggen dat ik inmiddels ruim een maand stabiel ben in mijn emoties. Ik voel me een stuk beter en evenwichtiger. Vermoedelijk heeft dit mede te maken met een nieuwe meditatie app waar ik tegenwoordig dagelijks gebruik van maak. Al met al voel ik me een ander mens en ben ik blij dat ik aan de bel getrokken heb. Nu kan ik weer verder met het leven en kan ik genieten van al het mooie wat het leven me brengt.
https://marcelkieffer.werkaandemuur.nl/nl
Gedachtenkracht 